به دلیل تغییر و نوسان ارز جهت استعلام قیمتها تماس بگیرید.
بیم دتکتور: راهکاری مؤثر در سیستمهای اعلام حریق اتوماتیک
بیم دتکتور دستگاهی است که از یک واحد فرستنده/گیرنده و یک منعکسکننده تشکیل شده است. این دستگاه پرتوی نور را برای شناسایی دود در مناطق وسیع ارسال میکند، جایی که دود به طور طبیعی نشانهای از آتشسوزی است. آشکارساز دود بیم بر اساس اصل مسدود شدن نور کار میکند، به طوری که یک فرستنده پرتوی نور را ارسال میکند و گیرنده بیم آن را دریافت میکند. اگر دود درصد مشخصی از نور ارسالشده را مختل کند، دستگاه سیگنالی به پنل ارسال میکند که نشاندهنده وجود آتش است. آشکارسازهای دود بیم معمولاً در مکانهایی استفاده میشوند که استفاده از آشکارسازهای دود نقطهای استاندارد اقتصادی یا کارآمد نباشد.
کاربرد مناسب
آشکارسازهای دود بیم معمولاً در انبارها به عنوان یک روش مقرونبهصرفه برای شناسایی آتشسوزی و حفاظت از فضاهای باز بزرگ استفاده میشوند و برای استفاده در محیطهای خارجی مناسب نیستند. شرایط محیطی مانند دماهای شدید، باران، برف، مه و شبنم ممکن است باعث اختلال در عملکرد صحیح دستگاه و وقوع هشدارهای کاذب شوند. علاوه بر این، شرایط بیرونی باعث میشود رفتار دود غیرقابلپیشبینی باشد و بر پاسخ دستگاه به آتش تأثیر بگذارد.
انواع بیم دتکتورها
- نوع اول:
شامل یک واحد گیرنده و فرستنده است. در حالت عادی، پرتوی نور ارسالشده از فرستنده به واحد گیرنده میرسد. اگر گیرنده نور کافی دریافت نکند، هشدار عمومی صادر میشود. فاصله بین دو واحد میتواند بین ۵ تا ۱۰۰ متر باشد.
- نوع دوم:
شامل یک منعکسکننده و یک واحد ترکیبی گیرنده-فرستنده است. در حالت عادی، پرتوی نور مادون قرمز ارسالشده از واحد گیرنده-فرستنده از منعکسکننده بازتاب میشود و به واحد بازمیگردد. در صورت وقوع آتشسوزی، دود پرتوی نور را مسدود میکند و برخی از پرتوهای نور به واحد گیرنده-فرستنده نمیرسند.- اگر از ۴ منعکسکننده استفاده شود، فاصله بین منعکسکننده و واحد میتواند بین ۴۰ تا ۱۰۰ متر باشد.
- اگر تنها یک منعکسکننده وجود داشته باشد، فاصله بین منعکسکننده و واحد میتواند بین ۸ تا ۴۰ متر باشد.
مصارف آن
عوامل متعددی میتوانند بر عملکرد آشکارسازهای دود از هر نوع تأثیر بگذارند. نوع و تعداد مواد قابل احتراق، سرعت رشد آتش، نزدیکی آشکارساز به آتش، تهویه و عوامل محیطی همگی از مواردی هستند که باید در نظر گرفته شوند.
- حساسیت:
- حساسیت آشکارساز باید در محدوده پارامترهای پرتو مورد استفاده و شرایط محیطی منطقه تنظیم شود.
- محل و فاصلهگذاری:
- در سقف صاف و بدون مانع، حداکثر محدودهای که توسط آشکارساز بیم پوشش داده میشود باید ۱۰۰ متر باشد یا طبق توصیههای سازنده. هیچ نقطهای در منطقه حفاظتشده نباید بیش از ۷.۵ متر از خط مرکزی پرتو فاصله داشته باشد. این به معنای حداکثر فاصله ۱۵ متر بین دو آشکارساز بیم و حداکثر فاصله ۷.۵ متر از دیوار تا آشکارساز بیم است.
- موانع:
- موانع روی سقف، دیوارها یا نزدیک منطقه حفاظتشده بر توزیع دود تأثیر میگذارند و باید در نظر گرفته شوند. اگر در منطقه حفاظتشده تعداد زیادی تیر یا موانع ساختاری وجود داشته باشد، آشکارساز باید موازی با تیرها نصب شود. اطمینان از اعمال فاصله مناسب از خط مرکزی پرتو به تمام اشیاء ایده خوبی است.
- مسدود شدن پرتو:
- آشکارسازهای دود بیم به یک مسیر روشن بین فرستنده، گیرنده و/یا منعکسکننده متکی هستند. اگر پرتو نور مسدود شود، دستگاه نمیتواند آتش را در مراحل اولیه شناسایی کند. باید دقت شود که پرتو در شرایط عادی منطقه حفاظتشده مسدود نشود. اگر احتمال حضور افراد در منطقه حفاظتشده وجود دارد، آشکارساز باید حداقل در ارتفاع ۲.۷ متری از سطح زمین نصب شود تا از ایجاد هشدارهای مزاحم یا کاذب جلوگیری شود.
آزمایش و راهاندازی
روش معمول آزمایش آشکارسازهای بیم قرار دادن مانعی در مسیر پرتو است تا مقدار نور دریافتی به زیر آستانه دستگاه کاهش یابد و هشدار عمومی فعال شود.
نگهداری
تجمع گردوغبار روی قطعات نوری آشکارساز بیم بر حساسیت آن تأثیر میگذارد و احتمال هشدارهای کاذب را افزایش میدهد. توصیه میشود بهطور دورهای لنزهای فرستنده/گیرنده و منعکسکننده دستگاه تمیز شوند. فواصل نگهداری به شرایط منطقه حفاظتشده بستگی دارد: هر چه منطقه آلودهتر باشد، تمیزکاری دستگاهها باید با فواصل کوتاهتر انجام شود.
منبع خبر : لینک منبع
